หลังจากทานข้าวกลางวันกันเรียบร้อยแล้วก็ออกเดินทางกันต่อ ไปยังจังหวัดเชียงใหม่ วันที่ ๕ ธค ซึ่งตรงกับ "วันพ่อ" คุณสำราญ เชิญชวนให้พวกเรา ขึ้นไปเที่ยวไร่ส้ม และไร่สตอร์เบอรี่ ของหลานบนดอยสะเมิง ตอนแรกเค้าตั้งใจจะพาพวกเราขึ้นไปนอนกันบนดอย แต่เนื่องจากวันที่พวกเรามาถึงเป็นเวลาเย็นมากแล้ว เกรงว่าจะเหนื่อยที่ต้องขับรถขึ้นเขาและทางลาดชันอีก แถมอากาศหนาวเย็นมาก ประมาณ ๔ องศาเซลเซียส เลยเปลี่ยนแผนไม่ขึ้นไปนอนดีกว่า สรุปว่าจะพาขึ้นไปชมตอนเช้า และกลับลงมาตอนบ่ายๆ โดยจุดนัดหมายของพวกเราคือ "ไร่นภ-ภูผา"
ทางขึ้นดอยสะเมิง เป็นทางลาดชัน คดเคี้ยว หักศอกมีเป็นบางจุด สามีจึงต้องขับขึ้นด้วยความระมัดระวัง เพราะไม่ค่อยเคยขับขึ้นดอยและทางลาดชันแบบนี้มาก่อน อีกอย่างรถเรามันก็แก่คราวคนขับ เมื่อ ๒-๓ ปีก่อน ขึ้นดอยอินทนนท์ ดอยอ่างขาง และพิชิตโค้ง ๑,๘๖๔ โค้ง ที่แม่ฮ่องสอน แต่มีพี่เขยเป็นคนขับให้พวกเรา ครั้งนี้สามีขับเองเลยตื่นเต้นดี แล้วสามีเราเนี้ยเป็นคนที่ขับรถแล้วต้องมีแผนที่ มี GPS และดูไมล์บอกระยะตลอดเวลา เพื่อนบอกประมาณ 20 กม. แต่พอขับขึ้นมาจริง มันกลายเป็น ๓๔ กม.ไปซะนี่ โดยดูจากป้ายหลัก กม. บอกระยะว่าอีก 3 กม. จะถึงอ.สะเมิง แล้วมองด้านขวามือ จะเห็นป้ายชื่อ "ไร่นภ-ภูผา" และมีป้าย "ไร่ส้ม-สตอร์เบอรี่"
นี่แหละป้ายบอกทางไปไร่ฯ พอเห็นก็ต้องเลี้ยวเลย...ถ้าขับเลยไปก็ต้องไปกลับรถมาอีกทีค่ะ
ขอเรียกว่าเป็น "เรือนรับรอง" ดีกว่า เพราะแขกไปใครมาก็จะขึ้นมาชมข้างบน เค้าจัดเหมือนบ้านพักของคนเก่าคนแก่ สมัยเราเด็กจะมีบ้านเรือนไม้กระดานแบบนี้เหมือนกัน เดินขึ้นก็มีห้องโถงกว้างอยู่กลางบ้าน แล้วมีห้องนอน 1 ห้อง ที่นี่จัดได้ตามแบบสมัยก่อนเลย ต่างกันก็เพียง เค้าจัดเป็นบาร์ขายเครื่องดื่ม เช่นน้ำส้มปั่น, น้ำส้มคั้น, น้ำสตอร์เบอรี่ปั่น (โดยเก็บมาจากไร่คั้นกันสดๆ) แล้วยังมีเครื่องดื่มอื่น เช่น กาแฟสด ชา ไมโล และเบียร์เย็นๆ ไว้บริการด้วยเช่นกัน
ด้านหน้าของไร่สตอร์เบอรี่ เข้ามาเห็นศาลาแบบนี้ ทำให้อยากเข้าไปนั่ง ดูน่าสบายและ ทางไร่ฯ จัดสร้างเพิงที่พักแบบนี้ไว้สำหรับแขกที่เข้ามา พักที่นี่ หรือเข้ามาเก็บส้ม เก็บสตอร์เบอรี่ ได้นั่งพักดื่มน้ำส้มคั้นเย็นๆที่ทางไร่จัดเตรียมไว้ต้อนรับ หรือจะสั่งกาแฟมานั่งดื่มก็ได้ พอนั่งพักหายเหนื่อย แล้วจากนั้นค่อยออกไปเก็บสตอร์เบอรี่ และส้มกันต่อ
ส่วนนี้เป็นห้องพักเป็นหลังๆ โดยสร้างแบบง่ายไสตล์ชาวบ้านหรือชาวเขา เพื่อเป็นจุดสนใจกับแขกที่มาพัก เนื่องจากทางไร่ฯ เพิ่งจัดทำเป็นรีสอร์ทเล็กๆ จึงมีบ้านพักเพียง 3 หลัง แต่ก็มีที่สำหรับกางเต้นท์ได้มากพอที่จะรองรับคนที่จะมาพักและกางเต้นท์นอนได้ถึง 30 เต้นท์เลยทีเดียวค่ะ
ภายในไร่ฯแห่งนี้ ยังมีม้าที่เชื่อง สำหรับให้เด็กๆได้ขี่เล่นกันอีกด้วย เป็นความสนุกและตื่นเต้นของเด็กอีกแบบหนึ่ง โดยเฉพาะเจ้าลูกชาย กลัวจนเกร็ง แล้วม้าเค้าก็แสนรู้มาก ว่าคนที่ขี่เค้าเกร็ง เค้าจะยืนไม่นิ่ง ทำให้เจ้าลูกชายเรายิ่งกลัวเข้าไปอีก เพราะกลัวม้าจะพาวิ่งแล้วตกลงมา
พักดื่มน้ำส้มเย็นๆกันเรียบร้อยแล้ว ก็เริ่มปฏิบัติการออกกำลังกายกันได้แล้ว ออกไปเก็บสตอร์เบอรี่งัยหล่ะค่ะ ไปตอนเช้าๆแบบนี้ สตอร์เบอรี่ยังมีเยอะ เพราะถ้าเป็นวันหยุดหรือช่วงเทศกาลวันหยุดต่อเนื่องแบบนี้ ทางไร่ฯจะไม่ให้คนงานเก็บเลย เพราะว่าช่วงนี้จะมีนักท่องเที่ยวเข้า-ออก เพื่อมาเก็บสตอร์เบอรี่ เก็บส้มกัน
กันทั้งวัน
ใครอยากเก็บสตอร์เบอรี่ ก็เก็บไปตามความต้องการที่จะเก็บ เก็บเสร็จก็นำไปให้เจ้าของเค้าชั่งกิโล แล้วคิดตังส์น่ะค่ะ ไม่ได้เก็บฟรีค่ะ
ใครอยากจะเก็บส้ม ก็ต้องเดินไกลหน่อย เพราะสวนส้มอยู่ด้านหลังของไร่ฯ แต่บางคนมาถึง ติดต่อทางไร่ฯว่าจะเข้าไปเก็บส้ม แล้วก็ขับรถเลยเข้าไป พอเก็บเสร็จก็จะกลับมาจ่ายตังส์ที่ "เรือนรับรอง" เพราะ "คุณไก่" เจ้าของไร่ฯ จะอยู่ที่นี่คอยดูแลแขกที่เข้า-ออก แล้วชั่งกิโลผลไม้และเก็บเงิน
ตอนเราไปส้มออกมากมาย จนเก็บไม่ทัน ร่วงใต้ต้นมากมาย น่าเสียดายจัง ส้มสายน้ำผึ้งที่นี่ มีทั้งรสหวานเจี๊ยบ และหวานอมเปรี้ยว เพื่อนบอกให้ลองเด็ดมาชิมซักลูกหนึ่งก่อน ถ้าชอบแบบไหนก็ค่อยเก็บจากต้นนั้น
สองคนนี่ เก็บไปชิมไป เพลินกันเลยสองพี่น้อง เพราะเพิ่งเคยเก็บส้มกินจากต้นก็ตอนนี้แหละ เลือกที่หวานๆกันใหญ่ ส่วนเราเลือกที่มันหวานอมเปรี้ยว
เก็บส้ม เก็บสตอร์เบอรี่กันเสร็จแล้ว ได้เหงื่อนิดหน่อย เริ่มคอแห้ง พักหายเหนื่อย ก็กาแฟสดแบบนี้มาดื่ม ตอนอากาศกำลังเย็นสบาย ทำให้ร่างกายเราอบอุ่น กระชุ่มกระชวยขึ้นอีกเยอะเลยหล่ะค่ะ
"ไร่นภ-ภูผา" พอได้มาแล้ว มีความประทับใจหลายอย่าง ทั้งบรรยากาศ สภาพอากาศที่เย็นสบาย และความมีน้ำใจไมตรีจากเพื่อนรุ่น 8 และความประทับใจเหล่านี้ จะคงอยู่ในใจของพวกเราไปตลอด และถ้าพวกเรามีโอกาสกลับไปที่เชียงใหม่อีก คงได้ขึ้นไปเที่ยวที่ไร่ฯนี้อีกแน่นอนค่ะ
ก่อนจะกลับ เพื่อนรุ่น 8 อีกคน คือ "คุณอ้อมใจ" มากลับครอบครัว เลยได้มีโอกาศเจอกันทั้งครอบครัว หลังจากที่พวกเราไม่ได้เจอกันมาเลยหลังจากเรียนแล้ว
ขอบคุณ คุณไก่ เจ้าของและผู้ดูแล ไร่นภ-ภูผา, คุณสำราญ และครอบครัว ที่ให้การต้อนรับพวกเราเป็นอย่างดี พาพวกเราได้ไปเที่ยวชมไร่ฯ ได้ดื่มกาแฟสด น้ำส้มคั้นสดๆ แถมยังมีส้มกับสตอร์เบอรี่หอบหิ้วกลับบ้านอีกด้วยน่ะค่ะ ...ขอบคุณจากใจจริงค่ะ
วันนี้เลยไม่มีรูปเที่ยว แต่มีรูปอาหารมาฝากกันแล้วกัน เป้นร้านอาหารที่จังหวัดลำพูน พี่สาวพาไปทาน ชื่อ "ร้านคำฝ้าย" เป็นร้านอยู่ติดถนน ก่อนถึงวัด (วัดอะไรจำไม่ได้อีกแล้ว ขอโทษด้วยค่ะ รู้แต่ว่า ด้านหน้าฝั่งตรงข้ามของร้านเป็นแม่น้ำ) เป็นร้านที่จัดเหมือนบ้านพักอาศัยของคนสมัยโบราณ เป็นเรือนสองชั้น ชั้นล่างเป็นห้องโล่ง จัดโต๊ะสำหรับรับประทานอาหารไม่มาก ชั้นบน เป็นห้องโถงโล่งๆ หน้าต่างทำเป็นบานใหญ่ๆ เปิดแบบลับลมได้สบาย ส่วนผนังบ้าน เป็นฝาไม้ที่เลื่อมล้ำกัน เป้นช่องลอดเล็กเพื่อระบายลม ถ้าเป็นบ้านสำหรับอยู่อาศัยจริงๆ คงเย็นสบายน่าดู แถมใกล้แม่น้ำอีกด้วย
พวกเราขึ้นไปนั่งกันชั้นสอง มองลงมาฝั่งตรงข้าม อยากมีบ้านแบบนี้จังเลย คงเย็นสบายดีเนอะ
โต๊ะเก้าอี้ นั่งติดหน้าต่าง เห็นหน้าต่างแบบนี้ นึกถึงบ้านของเราเองตอนสมัยเด็ก หน้าต่างที่บ้านจะเป็นเหล็กเส้นแบบนี้เหมือนกัน เห็นแล้วคิดถึงบ้านหลังเก่าจัง
เดินขึ้นมาชั้นบน ถ้าเป็นบ้านที่พักอาศัย ตรงนี้ก็จะต้องเรียกว่า ห้องรับแขก นั่นเอง เป็นห้องโถงกว้างขวางดี แล้วจะมีมุมที่เค้าสร้างเป็นห้อง เหมือนห้องนอน แต่ปิดไม่ได้เปิดให้เข้าไปชมได้ 
โต๊ะชุดนี้ ตั้งอยู่กลางห้อง แต่เราเลือกที่นั่งติดหน้าต่างบานใหญ่นั่นได้บรรยากาศมากกว่า
ชมบ้านจนเพลินตา เพลินใจแล้ว ก็หิวแล้วหล่ะซี สั่งอาหารกันเลยแล้วกันจ้ะ กลับมาที่โต๊ะ พี่สาวจัดการสั่งอาหารมาเรียบร้อยแล้ว โดยจานแรกก็เป็นนี่เลย "ส้มตำไทย" รสไม่จัด เห็นว่าลูกสาวอยากทาน แต่พอเจอยำมะม่วง เปลี่ยนใจไม่ทานส้มตำเลย เพราะยำมะม่วงอร่อยกว่าซะอีก ฮ่าๆๆๆ
แกงจืดเต้าหู้สาหร่าย อาหารจืดสำหรับเด็กๆ มาเป็นหม้อดินเลยน่ะเนี้ย ....
ไก่ทอดน้ำปลา จานนี้อร่อย ไก่ทอดเค้าทอดได้กร๊อบบบบกรอบค่ะ ... ชอบตรงที่เค้าทอดได้แห้งและไม่มีน้ำมันเลย
ปลาสำลีแดดเดียว แล่มาเป้นชิ้นๆ ทานง่ายดีจัง เด็กๆชอบกันมาก มาคู่กันกับยำมะม่วง
จานนี้งัยหล่ะค่ะ "ยำมะม่วง" อร่อยแซ่บใช้ได้เลยค่ะ สั่งกันมาเท่านี้ ทานกัน 5 คน ค่าอาหารไม่ถึง 500 บาท โอ้โห้..ทำไมมันถึงได้ถูกแบบนี้ แถมอร่อยอีกด้วย ร้านนี้อาหารอร่อยใช้ได้ก็จริง แต่รอนานมากกกกก ตอนเราไปทานกัน ไม่มีลูกค้าเลย เพราะเลยเที่ยงไปแล้ว อาหารกว่าจะมาแต่ละอย่างได้ เล่นเอาเราเกือบโมโหหิวกันทั้งหมดเลย 
